آرتریت التهاب یک یا چند مفصل است که موجب درد و سفتی می شود. در حالی که آرتریت عمدتا بیماری بزرگسالان محسوب می شود، اما برخی از اشکال آن کودکان را درگیر می کند.

آرتریت دارای انواع مختلفی است. برخی از آن ها عبارتند از: استئوآرتریت یا آرتروز، آرتریت روماتوئید، آرتریت بعد از تروما، و آتریت پسوریاتیک.

در حالی که هر یک از این وضعیت ها علل متفاوتی دارند، علائم و درمان در اغلب موارد مشابه است. درد، تورم و سفتی از علائم اصلی آرتریت محسوب می شود. بیماری ممکن است هر مفصلی در بدن را درگیر کند، اما به ویژه در مفاصل تحمل کننده وزن مانند زانو، هیپ و ستون فقرات شایع است.

هرچند هیچ درمانی برای آرتریت وجود ندارد، اما گزینه های درمانی بسیاری برای کمک به مدیریت درد و حفظ فعالیت در افراد وجود دارد.

آناتومی

آرتریت یک بیماری مفصلی محسوب می شود. مفصل جایی است که انتهای دو یا چند استخوان به هم می رسد. به عنوان مثال، مفصل زانو، بین استخوان های ساق پا (تیبیا و فیبولا) و استخوان ران (استخوان فمور) تشکیل می شود. مفصل هیپ جایی است در بالای استخوان ران (سر فمور) که با بخش تقعر لگن (استابولوم) تقاطع می کند.

غضروف. یک بافت نرم غضروفی که انتهای استخوان ها را در یک مفصل می پوشاند. غضروف یک ضربه گیر استخوانی محسوب می شود و به مفصل اجازه می دهد بدون اصطکاک ناشی از تماس استخوان به استخوان، به راحتی حرکت کند.

سینوویوم. مفصل توسط یک لفاف فیبروزی به نام سینوویوم محصور می شود و مایعی تولید می کند که به کاهش اصطکاک و سایش مفصلی نیز کمک می کند.

عضلات، تاندون ها، و لیگامان ها. لیگامان ها استخوان ها را به هم متصل کرده و نوجب پایداری مفصل می شود. عضلات و تاندون ها مفصل را تقویت کرده و ان را قادر به حرکت می کنند.

انواع آرتریت

آرتریت ممکن است توسط ساییدگی و پارگی در غضروف مفصلی از طریق روند طبیعی پیری (آرتروز) ایجاد شود، یا ممکن است به دنبال یک آسیب (آرتریت بعد از تروما) رخ دهد.

سایر انواع آرتریت، مانند آرتریت کریستالین، ممکن است از یک روند التهابی نشات بگیرد. برخی دیگر، همانند آرتریت روماتوئید یا لوپوس اریتماتوز، در نتیجه یک بیماری سیستمیک در سراسر بدن رخ می دهند.

صرف نظر از اینکه علت آسیب، ساییدگی و پارگی، یا بیماری است، مفصل ملتهب شده و باعث تورم، درد و سفتی می شود. التهاب یکی از واکنش های طبیعی بدن به آسیب یا بیماری است. هر چند در مفاصل دچار آرتریت، التهاب ممکن است موجب ناتوانی طولانی مدت یا دائمی شود.

آرتروز یا استئوآرتریت

شایع ترین نوع آرتریت، استئوآتریت یا آرتروز محسوب می شود. و همچنین به عنوان آرتریت “ساییدگی و پارگی” معروف است، آرتروز هنگامی اتفاق می افتد که غضروف های ضربه گیر و محافظ انتهای استخوان ها به تدریج از بین می روند.

این وضعیت در اثر استفاده بیش از حد، تروما یا دژنراسیون طبیعی غضروف همراه با افزایش سن اتفاق می افتد.

آرتروز اغلب در مفاصل تحمل کننده وزن، مانند زانو، هیپ و ستون فقرات دردناک تر است. هرچند، مفاصلی که به طور گسترده در کار یا ورزش مورد استفاده قرار می گیرند، یا مفاصلی که در اثر سانحه آسیب دیده اند ممکن است نشانه هایی از آرتروز را نشان دهند.

در بسیاری از موارد، رشد استخوان به نام “اسپورها” در لبه های مفاصل دچار آرتروز ایجاد می شود. استخوان می تواند سخت و مستحکم (اسکلروز) شود. مفصل ملتهب شده و باعث درد و تورم می شود. استفاده مداوم از مفصل دردناک است.

آرتریت روماتوئید

آرتریت روماتوئید یک بیماری طولانی مدت محسوب می شود.

آرتریت روماتوئید بسیاری از بخش های بدن، عمدتا مفاصل را درگیر می کند. سیستم ایمنی بدن که به طور معمول از بدن محافظت می کند، شروع به تولید موادی می کند که به بدن حمله می کنند. پوشش مفصلی در آرتریت روماتوئید متورم شده و به بافت های اطراف حمله می کند. مواد شیمیایی تولید می کند که به رویه مفصلی حمله و آن را تخریب می کند.

آرتریت روماتوئید ممکن است هر دو مفصل بزرگ و کوچک بدن و همچنین ستون فقرات را درگیر کند. معمولا تورم، درد وسفتی، حتی در صورت عدم استفاده از مفصل ایجاد می شود. در برخی از شرایط، آرتریت نوجوانی ممکن است علائم مشابهی را در کودکان ایجاد کند.

آرتریت روماتوئید بعد از تروما

آرتریت روماتوئید بعد از تروما از آسیب به مفصل نشات می گیرد. اگر شکستگی استخوان یا شکستگی به مفصل گسترش یابد، به غضروف صاف پوشاننده رویه ها آسیب خواهد زد. رویه ها ناهموار شده و در نتیجه حرکت مفصل اصطکاک ایجاد می شود. با گذشت زمان ، مفصل در هم شکسته و دچار آرتریت می شود.

آرتریت سپتیک

آرتریت سپتیک عفونت در مفصل محسوب می شود. غالبا باکتری ها از طریق جریان خون از محل عفونت به سایر بخش های بدن، مانند مجرای ادراری، به مفصل می رسند. مفاصل آلوده معمولا گرم، قرمز و به شدت حساس هستند. آن ها اغلب به دلیل چرک در مفصل متورم می شوند. مفصل آلوده در اغلب موارد علاوه بر آنتی بیوتیک ها به درناژ جراحی نیاز دارند.

آرتریت پسوریاتیک

آرتریت پسوریاتیک با بیماری پسوریازیس پوستی مرتبط است. گرچه ممکن است مفاصل بزرگ تری مانند زانو را درگیر کند، اما علائم اغلب در نواحی کوچک تری مانند مفاصل دیستال نوک انگشتان دست ها و پاها ظاهر می شوند.

آتریت نقرسی

آرتریت نقرسی در اثر تجمع اسید اوریک در جریان خون ایجاد می شود. اوریک اسید، بلورهایی را ایجاد می کند که باعث التهاب حاد در یک مفصل می شود. انگشت شست پا، مچ پا، زانو و آرنج شایع ترین مفاصل درگیر محسوب می شوند. یک حمله نقرس می تواتد به شدت دردناک باشد. مفصل ملتهب قرمز شده و نسبت به لمس بسیار حساس می شود. حملات نقرسی اغلب به جای جراحی با دارو درمان می شوند. در بسیاری از بیماران در دراز مدت، توده های بافت نرم (توفی) بر روی مفاصل مبتلا ایجاد می شود.

آرتریت لایم

آرتریت لایم می تواتد یکی از عوارض جانبی بیماری لایم محسوب می شود و یک عفونت سیستمیک ناشی از گزش کنه ایجاد می کند. آرتریت لایم می تواند در مراحل اولیه بیماری به صورت حاد در نتیجه درد و تورم ظاهر شود. بیماری لایم با آنتی بیوتیک ها درمان می شود. بیماری لایم بدون درمان می تواند به آرتریت مزمن منجر شود.

آرتریت اسپوندیلیتیک

آرتریت اسپوندیلیتیک در اغلب اوقات ستون فقرات را درگیر می کند. شایع ترین شکل آن اسپوندیلیت آنکیلوزان محسوب می شود. این درد اغلب به صورت کمردرد با تغییرات اولیه در مفاصل ساکروایلیاک لگن ظاهر می شود. پزشک می تواند این تشخیص را با یک آزمایش خون مثبت، HLA-B27 تائید کند.

آرتریت لوپوس

لوپوس نوعی بیماری خودایمنی است که اندام های مختلفی را از جمله کلیه ها، پوست، خون و قلب درگیر می کند. آرتریت لوپوس می تواند سیستمیک باشد و موجب درد مزمن در مفاصل مختلفی شود.

آرتریت نوجوانی

آرتریت نوجوانی شایع ترین نوع آرتریت در کودکان و نوجوانان محسوب می شود. تخمین زده می شود که بیش از ۲۵۰،۰۰۰ نفر کودک زیر ۱۶ سال در ایالات متحده به آن مبتلا می شوند. انواع مختلفی از این بیماری وجود دارد و بیش تر آن ها از آرتریت روماتوئید در بزرگسالان متمایز هستند.

معاینه پزشک

آرتریت از طریق بررسی دقیق علائم و معاینه جسمی تشخیص داده می شود. عکس اشعه ایکس برای نشان دادن میزان آسیب به مفصل حائز اهمیت هستند. آزمایش خون و سایر تست های آزمایشگاهی ممکن است به تعیین نوع آرتریت کمک کنند. برخی از یافته ها عبارتند از:

• ضعف (آتروفی) در عضلات
• حساسیت به لمس
• توانایی محدود حرکت مفصل به صورت غیرفعال (با کمک) و به صورت فعال (بدون کمک)
• نشانه های درد و تورم در مفاصل مختلف (نشانه ای از آرتریت روماتوئید)
• یک حس یا صدای ناخوشایند (کریپتوس) همراه با حرکت
• درد در هنگام اعمال فشار بر روی یک مفصل یا حرکت مفصل

درمان

هیچ درمانی برای آرتریت وجود ندارد، اما درمان های زیادی برای کمک به تسکین درد و ناتوانی ناشی از آن وجود دارد.

درمان غیرجراحی

داروها: داروهای بدون نسخه را می توان به منظور کنترل درد و التهاب مفاثل مصرف کرد. این داروها، با نام داروهای ضد التهابی، شامل آسپیرین، ایبوبروفن، و ناپروکسن هستند. استامینوفن می تواند در کنترل درد موثر واقع شود.

داروهای تجویزی نیز در دسترس هستند. پزشک با درنظرگیری نوع آرتریت، شدت آن، و سلامت جسمی عمومی بیمار دارو را انتخاب خواهد کرد.

به عنوان مثال بیماران دچار زخم، آسم، بیماری کلیوی یا کبدی، ممکن است نتوانند به صورت ایمن از داروهای ضد التهابی استفاده کنند.

تزریق کورتیزون به داخل مفصل به صورت موقتی می تواند به تسکین درد و تورم کمک کند. لازم است بدانیم که تزریق مکرر و به دفعات به مفصل یکسان می تواند موجب آسیب و عوارض جانبی نامطلوب شود.

مکمل ویسکوز یا تمهیدات تزریق هیالورونیک اسید نیز می تواند در لغزندگی مفصل مفید واقع شود. این کار به طور معمول در زانو انجام می شود.

ورزش و درمان: عصا، چوب دستی، واکر یا اسپلینت ممکن است به تسکین استرس و کشش بر مفاصل دچار آرتریت کمک کند. روش های یادگیری انجام فعالیت های روزمره ای که استرس کم تری بر مفاصل وارد می کنند نیز ممکن است مفید واقع شود.

تمرین های خاص و فیزیوتراپی ممکن است برای کاهش سفتی و تقویت عضلات ضعیف شده اطراف مفصل استفاده شود.

درمان با جراحی

به طور کلی در درمان جراحی، بهترین دکتر ارتوپد هنگامی جراحی را برای آرتریت انجام می دهد که سایر روش های درمان غیر جراحی نتوانسته اند درد و سایر علائم را تسکین دهند. هنگام تصمیم گیری درمورد نوع جراحی، پزشک و بیمار نوع آرتریت، شدت آن، و وضعیت جسمی بیمار را در نظر می گیرند.

تعدادی از پروسیجرهای جراحی برای این وضعیت وجود دارند. این موارد عبارتند از:

• برداشتن پوشش مفصلی بیمار یا آسیب دیده
• تنظیم مجدد تراز مفاصل
• فیوژن انتهای استخوان ها در مفاصل با یکدیگر، به منظور پیش گیری از تحرک مفصل و تسکین درد مفصلی
• تعویض کل مفصل (تعویض کامل مفصل)

مدیریت بلند مدت

افراد دچار آرتریت در بیش تر موارد، می توانند به انجام فعالیت های عادی زندگی روزمره ادامه دهند. برنامه های ورزشی، داروهای ضد التهابی، و کاهش وزن در افراد چاق اقدامات رایج برای کاهش درد، سفتی، و بهبود عملکرد محسوب می شوند.

در بیماران مبتلا به موارد شدید آرتریت، جراح ارتوپدی در اغلب اوقات می تواند تسکین درد قابل توجهی را تامین کند و عملکرد مفصلی از دست رفته را بازگرداند.

بعضی از انواع آرتریت، مانند آرتریت روماتوئید، اغلب توسط تیمی از متخصصان مراقبت بهداشتی درمان می شوند. این متخصصان ممکن است شامل روماتولوژیست ها، درمانگران فیزیکی و حرفه ای، مددکاران اجتماعی، متخصصان بازتوانی، و جراحان ارتوپدی باشند.

پژوهش

در حال حاضر، بیش تر انواع آرتریت را نمی توان درمان کرد. پژوهشگران همچنان در یافتن دلایل اصلی انواع اصلی آرتریت در حال پیشرفت هستند.